با ابزار جاسوسی نامیدن شبکه‌های اجتماعی، در جامعه شکاف ایجاد کردند

روزنامه اطلاعات نوشت: تفکرات فرقه‌ای، ابتدا با استدلال‌های چوبین و بی‌تمکین، مدعی شدند که شبکه‌های اجتماعی ابزار جاسوسی دشمن هستند و سپس ادعا کردند که مردم و افکار عمومی را از راه به در خواهند کرد و امنیت ملی آسیب خواهد دید! اما حقیقت در ورای این دو گزاره قرار داشت. جامعه و مردم از محدودیت‌های تفکر فرقه‌ای و ادبیات تنگ نظرانه خسته شده‌اند. نیاز به فضای بیشتر و هوای تازه‌تر دارند تا در تعامل با جهان، خود با دشمن رو به رو شوند و از سرزمین و کیان ملی و دولت و انتظام سیاسی دفاع کنند.

فضای جامعه نباید به هیچ بهانه‌ای اسیر چند پارچگی و تشتت شود. نه به نام خودی و غیر خودی، نه به نام اصلاح طلب و اصول‌گرا، یا اعتدالی و پایداری چی، یا خودی و غیرخودی و غیره! در ایران نباید شهروند درجه یک و درجه دو داشته باشیم. هیچ کس حق ندارد دیگری را به دلیل سوابق سیاسی از حقوق اجتماعی و انسانی و حتی مدیریتی و حکومتی محروم کند. نمی‌توان در تشتت و انشقاق زیست و دوام آورد.

اینک چند نوع از تکه پاره شدن جامعه را مثال می‌زنم تا خطر‌های بالفعل و بالقوه را به سرعت در نظر گیرید:

اول: تعارض و تنافر میان ساکنان شبکه‌های اجتماعی!

جوامع ایتایی حزب‌اللهی و طرفدار نظام/ جوامع اینستایی لیبرال و  به زعم طرف دیگر، غیرانقلابی و حتی مخالف ارزش‌های انقلاب!

دوم: تعارض میان مردم و مسئولان!

فاصله اقتصادی و اجتماعی مسئولان/ سبک زندگی دوگانه ایرانی ـ غیر ایرانی و انقلابی ـ ... میان مسئولان و برخی مردم.

نداشتن زبان و اهداف مشترک/ فساد و اشرافیت حاکم بر الیگارش‌های ذی‌نفوذ

سوم: تعارض میان جناح‌های حکومت!

جناح‌های درون و بیرون حکومت، به جای قرار گرفتن در پشت سرلشکر ایران و خدمت به اهداف ملی، کوشش خود را معطوف به حذف رقبا و صعود بی‌مانع به کرسی حکومت می‌کنند. این تجربه در زمان دولت احمدی‌نژاد به اوج رسید. به این ترتیب جریان‌های سیاسی به فرقه و باند‌های ذی‌نفع بدل شده، رویاروی ملت هم قرار می‌گیرند و می‌کوشند از دیگر مردم منزوی باشند.

چهارم: فعال شدن گسل‌های بین مردم

گسل‌ها و شکاف‌های اجتماعی، به‌صورت فقر و غنا، تحصیل‌کرده و کم سواد، زنان و مردان به بحران بدل می‌شود. / شکاف‌های بین نسلی غیرقابل جبران به نظر می‌رسد. / زبان مرجع در جامعه زدوده شده و مرجعیت نخبگان از بین می‌رود.

پنجم: اختلاف میان اقوام و رد شدن از خطوط قرمز ملی

این موضوع از اهم مسائلی است که باید بدان توجه کنیم. اقوام مرزی ایران، همواره حافظ مرز‌ها و مدافعان راستین ایران در برابر اقوام مهاجم بوده‌اند. سلحشوری آنها به مرکزنشینان جرأت داده تا در صلح و آرامش زندگی کنند و شهر‌های آباد و باشکوه در مرکز ایران بنا نمایند. اما شوربختانه، در هفته‌های اخیر، جماعتی غفلت‌زده و احتمالاً تحت تأثیر تبلیغات لیدر‌هایی که آن سوی مرز‌ها دستور می‌گیرند یا چشم طمع بدان دارند، ناقوس منحوس تجزیه‌طلبی و اجنبی‌گرایی را به صدا در آورده‌اند.

قلم شرم دارد که بنویسد برخی از پان‌ترک‌های بی‌وطن، با تحریک چند جوان ساده دل و طرح شعار‌های زشت و بد قوارۀ وارداتی، چه بر زبان آورده و نثار هموطنان خود کرده‌اند. در مسابقۀ فوتبال میان تیم نود ارومیه و داماش گیلان در ورزشگاه ارومیه، این جماعت نژادپرستی و بیگانه‌پرستی را با فحاشی علیه هموطنان کُرد، که بسیاری از آنها با لباس محلی کردستان در ورزشگاه حاضر بودند، درهم آمیخته و لکّۀ سیاهی به نام بلند آذربایجان در ورزش ایران ثبت کردند.

این نفرت پراکنی تنها با سر دادن شعار‌های ضد هموطن و غوغا سالاری «پان‌تورک‌های» نژادپرست و بی‌هویت و بی‌ریشه به پایان نرسید. صدا و شعار‌هایی در حمایت از رئیس دولت بیگانه و رنگ پرچم‌های یک کشور بیگانه، همچون دم خروس از سکو‌های این وطن‌فروشان درآمده بود. اگر دستگاه‌های انتظامی و امنیتی تعلل نکنند و به راستی در این لحظات حساس کشور هشیار و قاطع عمل کنند، مطمئن باشید ردّ پول بیگانه و سرویس‌های جاسوسی آن سوی مرز را هم خواهید یافت.