نسل‌کشی اسرائیل در غزه جنگی بر سر بافت جمعیتی است

این گزارش ترجمه‌ای است از مقاله‌ی «Israel's genocide in Gaza is a war on demographics» که توسط اصلاحات نیوز تهیه شده است و به اقدامات رژیم صهیونیستی بر سر بافت جمیعیتی یهودی در مناطق اشغال‌شده می‌پردازد:

نسل‌کشی جاری در غزه نزدیک به ۵۴ هزار فلسطینی جانباخته داشته و برنامه‌های متعددی برای اخراج بازماندگان در دستور کار است. این نسل‌کشی یک هدف اصلی دارد: حفظ سرزمین مستعمره مهاجرنشین(*) یهودی اسرائیل، از طریق بازگرداندن تسلط جمعیتی آنها؛ نوعی برتری که از سال ۱۹۴۸ به‌واسطه‌ی قتل عام و اخراج‌های گسترده به‌دست آمده بود.

صهیونیست‌ها از همان ابتدا دریافته بودند که تنها شانس بقای پروژه استعمار مهاجرنشین‌شان، در گرو ایجاد اکثریتی یهودی از طریق اخراج فلسطینیان است.

تئودور هرتزل، بنیان‌گذار جنبش صهیونیسم، در دهه ۱۸۹۰ طرح‌های اولیه برای این موضوع را تشریح کرد و سازمان صهیونیستی آنها را از دهه ۱۹۲۰ دنبال کرد. با این حال، اخراج فلسطینی‌ها تنها پس از غصب نظامی کشورشان توسط صهیونیست‌ها ممکن شد.

در آستانه جنگ ۱۹۴۸، فلسطین از جمعیت یک میلیون و ۹۰۰ هزارنفری خود حدود ۶۰۸ هزار یهودی (۳۰ درصد کل جمعیت) داشت که بیشتر آنها در دو دهه پیش از آن وارد این سرزمین شده بودند. جمعیت اعراب فلسطین هم در آن زمان یک میلیون و ۳۶۴ هزار نفر بود.

در جریان جنگ ۱۹۴۸، نیرو‌های صهیونیستی بیش از ۱۳ هزار فلسطینی را به قتل رساندند — که حدود یک درصد جمعیت فلسطینی بود — و تقریباً ۷۶۰ هزار فلسطینی را، معادل بیش از ۸۰ درصد ساکنان منطقه‌ای که بعداً اسرائیل به عنوان دولت یهودی اعلام کرد، اخراج کردند.

به واسطه این کشتار‌ها و پاکسازی‌های قومی بود که تسلط جمعیتی یهودیان در اسرائیل بین سال‌های ۱۹۴۸ تا ۱۹۶۷ تثبیت شد.

اخراج

تا نوامبر ۱۹۴۸، حدود ۱۶۵ هزار فلسطینی در وطن خود که توسط رژیم صهیونیستی اشغال شده بود حضور داشتند، در حالی که جمعیت مستعمره مهاجرنشین یهودی به ۷۱۶ هزار نفر افزایش یافته بود و درصد آن تقریبا یک شبه از ۳۰ به ۸۱ رسید.

در سال ۱۹۶۱، جمعیت یهودی به ۱،۹۳۲،۰۰۰ از کل جمعیت ۲،۱۷۹،۰۰۰ افزایش یافت که سهم یهودیان را به ۸۹ درصد رساند.

در آستانه برتری بر سه کشور عربی توسط اسرائیل در سال ۱۹۶۷، جمعیت آن ۲.۷ میلیون نفر بود که ۲.۴ میلیون آن مستعمره مهاجرنشین یهودی و نوادگانشان بودند و سهم ۸۹ درصدی خود را حفظ کردند.

اشتباه جمعیتی عمده‌ای که توسط شهرک‌نشینان یهودی در سال ۱۹۶۷ انجام شد، اشغال مابقی فلسطین، یعنی بلندی‌های جولان و صحرای کم‌جمعیت سینا در مصر بود.

اگرچه جنگ شش روزه طمع اسرائیل برای گستراندن قلمرو خود منجر به افزایش سه برابری مساحت جغرافیایی آنها شد، اما در مقابل به طور قابل توجهی تسلط جمعیتی یهودیان که صهیونیست‌ها از ۱۹۴۸ برای آن تلاش کرده بودند را تضعیف کرد.

پیش از اخراج ۱۹۶۷، جمعیت کرانه باختری بین ۸۴۵،۰۰۰ تا ۹۰۰،۰۰۰ و جمعیت نوار غزه بین ۳۸۵،۰۰۰ تا ۴۰۰،۰۰۰ تخمین زده می‌شد.

اخراج آشکار طی ماجرای غصب سرزمین‌ها توسط اسرائیل اتفاق افتاد، به طوری که بیش از ۲۰۰،۰۰۰ فلسطینی مجبور شدند از کرانه غربی رود اردن به کرانه شرقی بروند؛ بسیاری از آنها، آوارگان سال ۱۹۴۸ بودند؛ از سرزمینی که حالا به اسرائیل تبدیل شده بود.

تهدید جمعیتی

در غزه، نیرو‌های اسرائیلی تا دسامبر ۱۹۶۸، ۷۵،۰۰۰ فلسطینی را اخراج کردند و از بازگشت ۵۰،۰۰۰ شهروند دیگر که در مصر یا جا‌های دیگر مشغول کار، تحصیل یا سفر بودند جلوگیری کردند.

پس از این اخراج گسترده فلسطینی‌ها، سرشماری اسرائیل در سپتامبر ۱۹۶۷ جمعیت کرانه باختری را ۶۶۱،۷۰۰ و غزه را ۳۵۴،۷۰۰ ثبت کرد.

جمعیت فلسطینی شرق اورشلیم ۶۸،۶۰۰ بود. مجموع جمعیت فلسطینی در سرزمین‌های اشغالی اسرائیل، کرانه باختری و غزه به ۱،۳۸۵،۰۰۰ رسید که سهم یهودیان در همه مناطق تحت کنترل اسرائیل را از ۸۹ درصد به ۵۶ درصد کاهش داد — به استثنای چند هزار سوری و مصری که در بلندی‌های جولان و سینا باقی مانده بودند.

در واقع، از بلندی‌های جولان، اسرائیل بین ۱۰۲،۰۰۰ تا ۱۱۵،۰۰۰ سوری را اخراج کرد و کمتر از ۱۵،۰۰۰ نفر باقی ماندند.

جمعیت سینا عمدتاً از بادیه‌نشین‌ها و کشاورزان تشکیل شده بود که ۳۸،۰۰۰ نفر آنها پناهنده شدند. اسرائیل همچنین صد‌ها فلسطینی دیگر را در طول اشغال اخراج کرد.

این زلزله جمعیتی پس از ۱۹۶۷، در دهه ۷۰ میلادی باعث بی‌خوابی‌های گولدا مئیر، نخست‌وزیر وقت اسرائیل شد، چرا که او نگران تعداد فلسطینیانی بود که هر شب به دنیا می‌آمدند.

کاهش سهم کلنی یهودی از جمعیت کل تا سال ۱۹۹۰ ادامه داشت و در میان نگرانی‌های فزاینده اسرائیلی‌ها همچنان ادامه داشت.

هجوم شوروی

تا سال ۱۹۹۰، جمعیت اسرائیل ۴.۸ میلیون نفر بود، شامل ۳.۸ میلیون یهودی و یک میلیون فلسطینی، در حالی که جمعیت فلسطینی نوار غزه ۶۲۲،۰۱۶ و کرانه باختری ۱،۰۷۵،۵۳۱ بود.

کل جمعیت فلسطینیان تحت کنترل اسرائیل ۲،۶۹۷،۵۴۷ نفر بود که یهودیان ۵۸ درصد کل جمعیت را تشکیل می‌دادند و این یعنی  افزایشی دو درصدی سهم یهودیان از کل جمعیت نسبت به سال ۱۹۶۷.

فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و بحران‌های اقتصادی پس از آن در جمهوری‌های پساشوروی، منجر به موج گسترده‌ای از مهاجرت شد — به‌ویژه در میان یهودیان، که به دلیل قانون بازگشت به اسرائیل، راحت‌تر می‌توانستند بدون پیچیدگی‌های مهاجرت به کشور‌های غربی به مقصدی فوری مهاجرت کنند.

این امر اسرائیل را برای یهودیان شوروی بسیار جذاب کرد و برای دولت اسرائیل که از "بمب جمعیتی فلسطینی" می‌ترسید، نعمت بزرگی بود.

با این حال، بعد‌ها مشخص شد که یک میلیون یهودی شوروی که بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۰ به اسرائیل مهاجرت کردند و جمعیت یهودی و آشکنازی را به طور قابل توجهی افزایش دادند، همگی یهودی نبودند و یهودیت بیش از نیمی از آنها توسط روحانیون اسرائیلی و گروه‌های صهیونیستی مانند سازمان صهیونیستی آمریکا مورد تردید قرار گرفت، چون بسیاری تنها یک جد یهودی داشتند و  همسران و اقوام آنها غیریهودی بودند.

بسیاری از مهاجران پساشوروی حاضر به یادگیری عبری نبودند و به زبان روسی صحبت می‌کردند، به گونه‌ای که روزنامه‌های روسی در اسرائیل منتشر شدند. حتی گروه‌های نئونازی و اسکین‌هد شکل گرفتند که به یهودیان و کنیسه‌ها در سراسر کشور حمله می‌کردند. اما این موج بزرگ مهاجرت هم نتوانست با رشد جمعیت فلسطینی رقابت کند.

وحشت جمعیتی

تا سال ۲۰۰۰، جمعیت اسرائیل ۶.۴ میلیون نفر شد که شامل ۵ میلیون یهودی و نزدیک به ۱.۲ میلیون فلسطینی بود، در حالی که جمعیت کرانه باختری ۲.۰۱۲ میلیون و غزه ۱.۱۳۸ میلیون ثبت شده بود — که سهم یهودیان را به حدود ۵۲ درصد کل جمعیت کاهش داد.

دولت رژیم صهیونیستی مشاهده کرد که تنها کلنی‌های اروپایی که پس از دهه ۱۹۶۰ جان سالم به در برده‌اند، اکثریت جمعیتی سفیدپوست را حفظ کرده‌اند، مانند آمریکا، کانادا، استرالیا و نیوزیلند؛ و این موضوع آنها را دچار وحشت کرد. تا پایان همان سال، بازسازی برتری جمعیتی یهودیان به یک وسواس واقعی تبدیل شده بود.

در دسامبر همان سال، موسسه سیاست و استراتژی در مرکز بین‌رشته‌ای هرتسلیا اولین کنفرانس سالانه خود را در زمینه امنیت و حفظ هویت یهودی برگزار کرد.

یکی از "نکات اصلی" گزارش ۵۲ صفحه‌ای این کنفرانس نگرانی درباره اعداد جمعیتی مورد نیاز برای حفظ برتری یهودیان بود:

«نرخ بالای زاد و ولد [اعراب]آینده اسرائیل به عنوان یک دولت یهودی را به چالش می‌کشد... روند‌های جمعیتی کنونی، اگر ادامه یابند، آینده اسرائیل به عنوان یک دولت یهودی را به خطر می‌اندازند. اسرائیل دو راهبرد جایگزین دارد: سازگاری یا مهار. راهبرد دوم نیازمند یک سیاست جمعیتی صهیونیستی بلندمدت و پرانرژی است که اثرات سیاسی، اقتصادی و آموزشی آن، هویت یهودی اسرائیل را تضمین کند.»

حفظ برتری

این کنفرانس بدون حمایت برگزار نشد؛ رئیس‌جمهور وقت اسرائیل، موشه کاتساو، شخصاً از شرکت‌کنندگان استقبال کرد. این کنفرانس که دیدگاه‌های نژادپرستانه میان یهودیان اسرائیلی و سازمان‌های یهودی طرفدار اسرائیل در آمریکا را منعکس می‌کرد، با حمایت کمیته یهودی آمریکایی، مرکز اسرائیل برای پیشرفت اجتماعی و اقتصادی، وزارت دفاع اسرائیل، آژانس یهود، سازمان جهانی صهیونیسم، مرکز امنیت ملی دانشگاه حیفا و شورای امنیت ملی اسرائیل در دفتر نخست‌وزیر برگزار شد.

۵۰ سخنران شامل مقامات عالی‌رتبه دولتی و نظامی، نخست‌وزیران پیشین و آینده، اساتید دانشگاه، چهره‌های رسانه‌ای و تجاری، و فعالان آمریکایی لابی طرفدار اسرائیل در این کنفرانس حضور داشتند.

این کنفرانس از آن زمان به بعد سالانه برگزار می‌شود و مسئله جمعیت‌شناسی و استراتژی‌های حفظ برتری جمعیتی یهودیان مرتباً در آن مطرح می‌شود.

شیمون پرز، نخست‌وزیر پیشین اسرائیل، در سال ۲۰۰۲ درباره «خطر جمعیتی» فلسطینیان هشدار داد، چرا که خط سبز بین اسرائیل و کرانه باختری در حال ناپدید شدن بود و می‌توانست منجر به پیوند فلسطینی‌های کرانه باختری و اعراب اسرائیلی شود.

او این مسئله را «بمب جمعیتی» خواند و امیدوار بود ورود ۱۰۰،۰۰۰ یهودی دیگر، این خطر را ۱۰ سال به تعویق اندازد. پرز تأکید کرد «جمعیت‌شناسی جغرافیا را شکست خواهد داد.»

کاهش اکثریت یهودیان و دست‌بردن در قانون

تا سال ۲۰۱۰، جمعیت اسرائیل به ۷.۶ میلیون رسید، شامل ۵.۷۵ میلیون یهودی و ۱.۵۵ میلیون فلسطینی، در حالی که جمعیت کرانه باختری ۲.۴۸ میلیون و غزه ۱.۵۴ میلیون بود. این باعث شد سهم یهودیان برای اولین بار از زمان پاکسازی قومی گسترده فلسطینی‌ها در ۱۹۴۸ به کمتر از ۵۰ درصد کاهش یابد. این وضعیت برای رژیم آپارتاید اسرائیل غیرقابل تحمل بود.

در همین راستا، پارلمان اسرائیل در جولای ۲۰۱۸ قانونی با عنوان «اسرائیل به عنوان دولت ملت یهودی» را تصویب کرد که تصریح می‌کرد «سرزمین اسرائیل وطن تاریخی ملت یهود است که دولت اسرائیل در آن تأسیس شده است» و «حق تعیین سرنوشت ملی در اسرائیل منحصر به یهودیان است.»

این قانون به رغم ماهیت نژادپرستانه آن در حالی توسط دیوان عالی اسرائیل قانونی اعلام شد، که اسراییل می‌دانست در حال از دست دادن جنگ جمعیتی است.

بنابراین، تأکید کرد که فارغ از تعداد یهودیان باقی‌مانده یا سهم آنها در جمعیت، یهودیان همچنان از امتیازات نژادپرستانه و استعماری ویژه‌ای بر فلسطینیان بومی برخوردار خواهند بود.

قانون اساسی برتری

تا سال ۲۰۲۰، جمعیت اسرائیل به ۹.۲ میلیون، شامل ۶.۸ میلیون یهودی و ۱.۹ میلیون فلسطینی رسید، در حالی که جمعیت کرانه باختری ۳.۰۵ میلیون و جمعیت غزه ۲.۰۴۷ میلیون بود و سهم یهودیان به ۴۷ درصد کاهش یافت.

با این حال، فلسطینی‌ها تنها کسانی نبودند که به عنوان «بمب جمعیتی» تهدیدی علیه برتری یهودی تلقی می‌شدند. در ژانویه ۲۰۲۳، مورتون کلاین، رئیس سازمان صهیونیستی آمریکا (ZOA)، بیانیه‌ای در واکنش به «کاهش یهودی‌سازی» دولت یهودی صادر کرد.

این بار، مقصر «یهودیان ساختگی» بودند که قانون نژادپرستانه «بازگشت» به اسرائیل، به آنها اجازه داده بود به کشور وارد شوند.

این قانون اجازه می‌دهد هر کسی که حداقل یک جد یهودی داشته باشد، بتوانند شهروند اسرائیل شوند.

سازمان صهیونیست‌های آمریکا با نگرانی اعلام کرد که اصلاح ۱۹۷۰ این قانون باعث ورود نیم میلیون «غیریهودی» از اتحاد جماهیر شوروی سابق به اسرائیل شده است.

بر اساس داده‌های دولتی اسرائیل، بیش از ۵۰ درصد مهاجران اخیر اسرائیل به دلیل «بند جد بزرگ»  و ۷۲ درصد مهاجران از کشور‌های شوروی سابق، غیریهودی هستند.

تشدید خطر بقا

این سازمان هشدار داد که این امر باعث کاهش قابل توجه درصد یهودیان در اسرائیل شده و بقای اسرائیل به عنوان دولت یهودی را به خطر می‌اندازد.

این بیانیه همچنین اظهار داشت که «غیر یهودیان نفوذ بیشتری در تعیین رهبران، قوانین و تصمیمات امنیتی اسرائیل خواهند داشت» و «یهودیان دیاسپورا ممکن است در آینده به کشوری با اکثریت غیر یهودی مهاجرت کنند.»

این سازمان خواستار لغو یا اصلاح «بند جد بزرگ» شد و تأکید کرد که باید هر کاری کرد تا دولت یهودی همچنان یهودی باقی بماند. هرچند به طور صریح خواستار اخراج این نیم میلیون «غیر یهودی» نشد، اما پیام واضح بود.

اگر دیدگاه این سازمان را بپذیریم که این یهودیان شوروی سابق «یهودی» نیستند، سهم آنها تا ۴۲ درصد کاهش می‌یابد.

مرحله نهایی

در این زمینه، اسرائیل، دیوان عالی و کلنی‌نشینان یهودی در ماه مه ۲۰۲۱ کارزار خود برای ترساندن فلسطینی‌های شرق اورشلیم را تشدید کردند و ۱۳ خانواده — در مجموع ۵۸ نفر — را از منازلشان در محله شیخ جراح اخراج کردند.

۱،۰۰۰ فلسطینی دیگر نیز با اخراج از سوی مستعمره مهاجرنشین یهودی و دادگاه‌های اسرائیل تهدید شدند.

رژیم آپارتاید

در ژانویه ۲۰۲۱، سازمان حقوق بشر اسرائیل، بتسلم، گزارشی صادر کرد که اسرائیل را به عنوان رژیمی با «برتری یهودی» معرفی کرد و آن را «رژیم آپارتاید» توصیف کرد. در آوریل همان سال، یک ماه پیش از حکم دیوان عالی، سازمان حقوق بشر جهانی گزارش داد که اسرائیل به علت مرزبندی‌های ۱۹۴۸ و اراضی اشغالی ۱۹۶۷، یک رژیم آپارتاید است. عفو بین‌الملل نیز در فوریه ۲۰۲۲ همین نظر را اعلام کرد.

علت پنهان نسل‌کشی در نوار غزه چیست؟

نسل‌کشی جاری در غزه و برنامه‌های اخراج فلسطینیان باقی‌مانده در خارج از نوار به دلیل اقلیت بودن مستعمره مهاجرنشین یهودی، انجام می‌شود.

در مارس ۲۰۲۵، کابینه اسرائیل ایجاد «بدنه‌ای برای مدیریت مهاجرت داوطلبانه [فلسطینیان]از غزه» را تصویب کرد.

دولت آمریکا که در حال همکاری با اسرائیل است تا بتواند مقصدی برای اخراج بازماندگان فلسطینیان نسل‌کشی‌شده پیدا کند، گزارش داده که با لیبی در حال مذاکره برای این موضوع است تا این جمعیت توسط لیبی پذیرش شوند.

با خروج ۱۰۰ هزار تا نیم میلیون یهودی اسرائیلی از سرزمین‌های اشغالی که از اکتبر ۲۰۲۳ اتفاق افتاده است، بعید به نظر می‌رسد که حتی با موفقیت اسرائیل در نسل‌کشی و اخراج در غزه هم آنها بتوانند تسلط جمعیتی یهودیان را برگردانند.

تنها گزینه باقی‌مانده احتمالا قتل‌عام همه فلسطینی‌ها - البته نه فقط در غزه - خواهد بود.

(*) مستعمره مهاجرنشین: نوعی مستعمره که در آن مهاجران استعمارگر به صورت دائمی در سرزمین استعمارشده سکونت می‌کنند و جمعیت بومی اغلب تحت تأثیر تغییرات ساختاری و جمعیتی قرار می‌گیرد.