ناشران و مطبوعات، همچنان معاف از مالیات هستند
معاون مطبوعاتی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی امنیت روانی را نخستین شرط شکلگیری امید در جامعه دانست و گفت: هر اندازه امنیت روانی افزایش یابد، امید نیز در جامعه تقویت میشود. اگر آینده برای افراد قابل پیشبینی نباشد، اگر خانوادهها از حداقلهای معیشتی محروم باشند یا اگر احساس امنیت فیزیکی در جامعه کاهش یابد، طبیعی است که امنیت روانی آسیب میبیند.
محمدرضا نوروزپور روز سهشنبه ۲۷ آبان در دومین دوره لیگ رسانهای امید با اشاره به اینکه «چراغ امید باید در جامعه ایرانی ـ اسلامی همواره روشن نگه داشته شود، افزود: در این جلسه همراهی و تلاش اهالی رسانه برای تبیین محتوای امیدبخش کاملاً مشهود بود و لازم میدانم از زحمات برگزارکنندگان، تشکر کنم. امیدوارم چنین پویشهایی هر روز در کشور گسترش یابد و چراغهای بیشتری در مسیر آبادانی و امید روشن شود.
نوروزپور ادامه داد: رسانه نمیتواند معجزه کند و مستقیم اقتصاد یا معیشت را اصلاح کند، اما میتواند این واقعیتها را یا بزرگنمایی کرده و اوضاع را بدتر از آنچه هست نشان دهد، یا برعکس، با تحلیل صحیح، ارائه راهحل و تبیین علمی، به عبور جامعه از بحرانها کمک کند. رسانه میتواند ضریب امنیت روانی جامعه را به شدت افزایش دهد.
معاون مطبوعاتی تأکید کرد: صرف بیان مشکلات دردی را درمان نمیکند. متأسفانه امروز در بسیاری از رسانهها کمتر شاهد ارائه راهحلهای علمی و عملی برای عبور از بحرانها هستیم؛ در حالیکه رسانه باید گرهگشا باشد، نه اینکه دائماً بر مشکلات بدخیم و ناترازیها تمرکز کند و بذر ناامیدی بپاشد.
نوروزپور با اشاره به حضور رسانهگران از سراسر کشور در لیگ امید گفت: دیدن این جمع پرنشاط و مشتاق، خودش ایجادکننده امنیت روانی است. در فرهنگ دینی نیز آمده است که حضور جمعی باعث افزایش احساس امنیت میشود. چنین همایشهایی علاوهبر همافزایی فعالان رسانه، الهامبخش تولید محتواهای ارزشمند و اثرگذار است.»
او در بخش دیگری از سخنانش، به تغییر ماهیت رسانهها در عصر فناوری اشاره کرد و گفت:امروز هر فرد با گوشی موبایل خود یک رسانه است؛ هم تولیدکننده پیام، هم گیرنده و هم کنشگر؛ بنابراین همه ما مسئولیم که ببینیم محتوایی که منتشر میکنیم چه تأثیری بر جامعه دارد؛ آیا اضطراب میآفریند یا آرامش؟ آیا انسجام ملی را تقویت میکند یا شکاف اجتماعی ایجاد میکند؟»
نوروزپور یادآور شد:اگر تولید محتوای ما باعث ناامیدی، دوقطبی، اضطراب، بیاعتمادی یا تحریک اقلیتها شود، این یک خطای اخلاقی و اجتماعی است. هر کدام از ما در قبال اثر محتوای خود مسئولیم. اگر جامعه از تولیدات ما پریشان و ناامید شود، ما نهتنها وظیفه رسانهای خود را انجام ندادهایم، بلکه در حق جامعه کوتاهی کردهایم.