ذوق‌زده‌گان از پیروزی زهران ممدانی، قبلا گفته بودند اسم اوباما حسین است!

روزنامه اطلاعات نوشت: خبر انتخاب شهردار جوان نیویورک با بازتاب‌های متفاوتی در ایران روبه‌رو شده است. گروهی با شگفتی از یک مسلمان شیعه ضد لابی اسرائیلی در مهمترین شهر ایالات متحده، به مثابه نشانۀ شکاف در قدرت سیاسی و دیوانسالاری نوجمهوری‌خواهان به رهبری دونالد ترامپ سخن می‌گویند و گروهی نیز با احتیاط از نوعی واکنش طبقات اجتماعی فرودست و آزرده در کلانشهر نیویورک در اتحاد با دموکرات‌های متشتت روایت می‌کنند. البته منظورم از این دو گروه، تحلیل‌گران و صاحب‌نظران و روزنامه‌نگاران علاقه‌مند است.

عجب آن‌که یک گروه دیگر نیز با ادبیات انقلاب اسلامی، از تریبون‌های رسمی کشور دربارۀ شهردار پرسروصدای نیویورک اظهار نظر کرده و او را نماد شیعۀ اثنی‌عشری و صدای منتشر شده و پژواک انقلاب اسلامی، و حتی پیام راهپیمایی ۱۳ آبان در نیویورک خوانده‌اند. برای این منظور از انتساب‌های خانوادگی وی و برخی خاطرات و نقل قول‌های شخصی و کد‌های گفتاری مستند به متکلّم هم گواهِ گویا آورده و با این شواهد، لابد بر استحکام نظر خویش افزوده‌اند.

بر دو نظریه اول باید چند تکمله و ملاحظه بیفزایم و به دیدگاه سوم نیز زنهار و هشداری از سر دلسوزی بدهم تا مبادا برخی تجربه‌های تلخ سابق تکرار شود. زهران ممدانی یک شهروند آمریکایی است؛ مانند استیو جابز مدیر اپل که مهاجر اهل سوریه بود یا دارا خسروشاهی مدیرعامل شرکت تکنولوژی‌های اوبر که زادۀ تهران و مهاجر ایرانی به آمریکاست و یا سوندار پیچای هندی که مدیرعامل اجرایی شرکت گوگل است و به جای لری پیج برگزیده و منصوب شد.

آمریکا سرزمین مهاجران است و این نخبه‌های جوان یا میان‌سال که جملگی در زمرۀ میلیاردر‌های آن سرزمین هستند، اکنون جزئی از طبقۀ بالا و الیت سرمایه‌سالار در تکنوکراسی و سیاست ایالات متحده محسوب می‌شوند. آنان نمی‌توانند خارج از چارچوب قوانین و منافع ایالات متحده و استراتژی‌های اصلی احزاب و جریان‌های مالی و نظامی و تکنولوژیکی آن دست به اقدامی بزنند، زیرا خود از طراحان و سیاستگزاران ذینفع در آن محسوب می‌شوند.

نوع زیست و زندگی آنها هم این موضوع را کاملاً آشکار می‌کند. شعار‌های مذهبی یا سوسیالیستی و مساوات‌طلبانه (سوسیالیستی) بخشی از برنامۀ جذب آرای آنان و تکنیک جدید در کمپین انتخاباتی ایشان است. هرچقدر ترامپ مهاجران را آزرده خاطر ساخته است، ممدانی و دموکرات‌ها می‌کوشند آنها را جذب کنند. مسأله اکنون این است که طبقۀ پرنخوت و پرادعای دموکرات‌ها مانند خانواده‌های اشرافی و دانشگاهی و روشنفکر – کلینتون‌ها و اوباما‌ها – باید جای خود را به افرادی عامی‌تر و مردمی‌تر – پاپیولار – بدهند تا دموکرات‌ها بتوانند با فقرا و مهاجران متحد شوند و غول قدرتمند نئو ریپابلیکن، یعنی ترامپ و متحدانش را شکست دهند.

زهران ممدانی، پرچمی برای همین میدان است. او نوک یک پیکان است که دموکرات‌ها به سوی جبهۀ رقیب نشانه گرفته‌اند تا دوباره وجهه و جبهۀ خود را بازپس گیرند.

با این حال، ظهور ممدانی به عنوان شهردار مسلمان نیویورک، درست همانند شهردار مسلمان لندن، نشان از تغییر ساختار اساسی در زندگی مردم مهاجر مسلمان غربی دارد. مسلمانان، پایگاه اقلیت منفعل را کنار زده و به شهروند فعال بدل شده‌اند. از آن مهم‌تر، مواضع آشکار ضد صهیونیستی و ضد اسرائیلی ممدانی است که بالا بردن پرچم فلسطین و حمله به جلّاد غزّه (بنیامین نتانیاهو) همچون کابوسی برای تل‌آویو محسوب می‌شود. حماس که همراه با آوارگان غزه در گوشه‌ای از فلسطین تنها مانده است، اکنون صدای بلند دیگری را در قلب ایالات متحده در کنار وال‌استریت خواهد داشت. جایی که عده‌ای از یهودیان منتقد هم آشکارا از شهردار مسلمان حمایت کردند تا تندرو‌ها و راست‌گرا‌های جنایتکار در دولت صهیونی را محکوم سازند.

زهران ممدانی، در این زمینه شعار‌های روشنی دارد، البته باید منتظر عمل و رفتار و برنامه‌های بعدی وی باشیم.

اما هشدار و زنهار به دوستانی که از وجاهت مذهبی و تشیع اثنی‌عشری و حتی تبار حزب‌اللهی زهران ممدانی سخن می‌گویند، و نیز به کسانی که پیروزی او را ثمرۀ رسیدن پیام راهپیمایی ۱۳ آبان می‌دانند! ما قبلاً تجربه‌های مشابهی داشته‌ایم. ظاهرگرایی و نوعی فریب خوردن از اسامی و گرفتار شدن در دام خودساخته، به اعتبار و اعتماد ما آسیب زده است. ماجرای باراک اوباما و اینکه نام وسط او «حسین» است و تأویل‌های عجیب و غریب هنوز از یاد نرفته است؛ بنابراین از دوستان گرامی خواهش می‌کنم دست نگهدارند و با توجه به رفتار همسر و حزب متبوع زهران ممدانی، تا اطلاع ثانوی از هرگونه ابراز احساسات، اظهار دلبستگی و پیوستگی و قضاوت قاطع خودداری کنند.

اندرز خواجه حافظ، نکتۀ نغزی است:

هزار نکتۀ باریکتر ز مو اینجاست

نه هرکه سر بتراشد قلندری داند!