کدام مصلحت تغییر کرد که CFT تصویب شد؟

حسین شریعتمداری در گزارشی بلند با لحنی عصبانی در کیهان نوشت: یوستن ایران به کنوانسیونی که حاج قاسم سلیمانی و نیرو‌های مقاومت را «تروریست» می‌نامد، به معنای بستن دست خود در برابر دشمن است. این روزنامه تاکید کرده است که تجربه‌هایی مانند برجام و مکانیسم ماشه نشان داده‌اند که شرط‌گذاری در معاهدات بین‌المللی هیچ وجاهتی ندارد و «پذیرش مشروط» در عمل چیزی جز پذیرش کامل نخواهد بود. به نوشته کیهان، مجمع تشخیص با این تصمیم عملاً اختیار معرفی دوستان و دشمنان کشور را به دست قدرت‌های غربی سپرده است.

در بخش دیگری از این گزارش، کیهان هشدار داده که پیوستن به CFT دست ایران را در حمایت مالی و سیاسی از گروه‌های مقاومت منطقه‌ای همچون حزب‌الله لبنان و انصارالله یمن خواهد بست و این همان چیزی است که آمریکا و اسرائیل می‌خواهند. این روزنامه با اشاره به مذاکرات اخیر ایران و همچنین تصویب پالرمو در بهار امسال نوشته است: «هر عقب‌نشینی ما به منزله پیشروی دشمن بوده و اکنون تکرار همان مسیر خطرناک در حال وقوع است.»

همزمان حسین شریعتمداری، مدیرمسئول کیهان، در سرمقاله‌ای جداگانه با عنوان «ابهامات جدی در مصوبه مجمع تشخیص» پرسش‌های صریحی مطرح کرده است: چرا پس از ده سال مخالفت، مجمع ناگهان همان متن CFT را تصویب کرده است؟ شرط مورد اشاره سخنگوی مجمع دقیقاً چیست؟ و اساساً چه تغییری در شرایط کشور رخ داده که امروز این کنوانسیون پذیرفته می‌شود؟ شریعتمداری با یادآوری سخنان محمدجواد ظریف در سال ۱۳۹۷ تأکید کرده که حتی دولت روحانی هم هیچ تضمینی برای حل مشکلات بانکی با پیوستن به CFT نداده بود، بنابراین امروز هم انتظار نتیجه متفاوت بی‌معناست.

کیهان در پایان نتیجه گرفته که الحاق ایران به این کنوانسیون، با وجود همه تجربه‌های شکست‌خورده قبلی، «تکرار همان مسیر غلط» است و مجمع باید برای این تصمیم پرحاشیه، توضیحی شفاف و قانع‌کننده به افکار عمومی بدهد.