عده‌ای معدود با صدای بلند حرف می‌زنند و باورشان می‌شود که خیلی هستند!

غلامرضا بنی اسدی در روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:

حکایت‌ها به حکمتی که در خویش دارند مانا و راهنمایند. از آن جمله است این حکمت به کلام در آمده شیخ اجل سعدی شیرازی علیه الرحمه که "ناخوش‌آوازی به بانگِ بلند قرآن همی‌خواند. صاحبدلی بر او بگذشت، گفت:تو را مُشاهره چند است؟ گفت: هیچ. گفت: پس این زحمتِ خود چندین چرا همی‌دهی؟ گفت: از بهرِ خدا می‌خوانم. گفت: از بهر خدا مخوان. گر تو قرآن بر این نَمَط خوانی/ ببری رونقِ مسلمانی" و این نه قصه‌ای کوتاه در زمان‌های پیش که غُصه‌ای در تکرار برای همیشه است. اصلا شرح امروز ماست. مایی که نوعی سخن می‌کنیم و قلم می‌زنیم که نتیجه می‌شود عکس آنچه می‌گوئیم. اگر به واقع نیت خیری هم پشت رفتار و گفتار ما باشد- که ما فرض را چنین می‌گیریم- می‌شود "ما وَقَعَ لَم یقصَد و ما قُصِدَ لَم یقَع؛ آنچه اتفاق افتاد قصد نشد، وآنچه قصد شد، اتفاق نیفتاد. "

در حوزه‌های مختلف هم چنین است. ببینید برخی‌ها در ماجرای فعال سازی مکانیسمِ ماشه ازسوی اروپایی‌ها چه می‌گویند! دقیقا رفتاری را پیشنهاد می‌کنند که اگر برفرض محال عملی شود فقط تیغ دشمن را تیز‌تر می‌کند. در غلط بودن و غیر حقوقی بودن رفتار و باطل بودن اقدام این سه کشور خودباخته اروپایی تردید نیست، اما در هزینه ساز بودن پیشنهاد‌هایی، چون خروج از ان پی تی و بستن تنگه هرمز هم جزبه یقین نمی‌شود سخن گفت. قرار است ما از خود دفاع کنیم نه خودزنی! فهم این نکته ظریف انگار برای برخی‌ها ناممکن است. عده‌ای معدود که با صدای بلند حرف می‌زنند و خودشان هم باورشان می‌شود که خیلی هستند. فکر می‌کنند با تهدید‌هایی از این دست دنیای باطل تسلیم حق ما می‌شود و دستان خود را بالا می‌برد. اما اگر اندکی تامل در کار شود خواهیم دید که حریف بدکردار دارد ما را به سمت اقدامات تند و پرهزینه سوق می‌دهد. دارد صفحه را چنان می‌چیند که ما به پای خود وارد بازی شویم و به دست خود، در‌ها را به روی خود ببندیم.

حس سربالارفتن آب، به کشور‌های حاشیه خلیج فارس هم منتقل شده تا دوباره ابوعطای مالکیت بر سه جزیره ایرانی بخوانند. تند گویی و نیام شکستن تیغ‌ها ازسوی برخی مدعیان امروز همان ناخوش آوازی است که سعدی علیه‌الرحمه می‌گوید و قاری را از قرآن خوانی برحذر می‌دارد. همین را باید به کسانی گفت که نسخه‌های دشمن پسند می‌نویسند برای مقابله با دشمن. بگذارید با تامل بیشتر بهترین تدبیر طراحی شود. آن وقت همه متحد شویم برای اجرای آن تا با کمترین هزینه، به رفیع‌ترین مقصد برسیم. می‌شود اگر درست اقدام کنیم.