نامزدی ترامپ برای دریافت جایزه صبح نوبل شبیه طنز مجله‌های کمدی است

توماس لیپمن در خصوص ارزیابی خود از خیانت آمریکا به مذاکرات میان تهران و واشنگتن و تجاوز اسرائیل به خاک کشورمان عنوان کرد: این اتفاق صرفاً بازتابی از واقعیت سیاسی در ایالات متحده بود. اسرائیل در این کشور از محبوبیت و نفوذ بسیار بالایی برخوردار است.
وی افزود: خیانت به روند دیپلماتیک از سوی ایالات متحده زمانی رخ داد که در دوره نخست ریاست‌جمهوری ترامپ، ما از توافق چندجانبه برجام خارج شدیم.

 این کارشناس حوزه خاورمیانه در پاسخ به این سوال که  چه چیزی باعث شده رژیم صهیونیستی خود را فراتر از قانون بین‌الملل بداند و چنین وضعیتی را برای غزه رقم بزند، گفت: متأسفم، اما به‌نظر می‌رسد پاسخ روشنی برای این مسئله وجود ندارد. باید در نظر داشت که اسرائیل برای سال‌ها از سوی کشورها  و گروه‌هایی  محاصره شده است  مانند حزب‌الله، حماس، سوریه، حوثی‌ها و البته ایران.

وی افزود: حتی توافقات ابراهیم نتوانست اسرائیل را در برابر هیچ‌یک از این نیروها  ایمن کند. حمله هفتم اکتبر حماس به اسرائیل تنها این تصور را در میان اسرائیلی‌ها تقویت کرد که درگیر مبارزه‌ای بی‌پایان برای بقا هستند و باید به هر قیمتی که شده از خود دفاع کنند.

لیپمن با بیان اینکه هیچ‌یک از مقام‌های صاحب‌نفوذ در ایالات متحده یا اروپا حاضر نیستند اسرائیل را به چالش بکشند، گفت: این ایران است که ظرفیت تغییر مثبت کل منطقه را دارد، به‌شرط آن‌که به اندازه کافی  به امور داخلی خودش هم بپردازد.

وی در خصوص انفعال جامعه جهانی نسبت به بحران انسانی در غزه عنوان کرد:   ای کاش پاسخ روشنی برای این پرسش داشتم. با این حال، به نظر می‌رسد که این وضعیت در حال تغییر است. بسیاری از افراد در ایالات متحده و اروپا به‌طور فزاینده‌ای از رنج و آسیبی که اسرائیل به غیرنظامیان در غزه وارد می‌کند، عمیقاً متأثر و نگران شده‌اند.

این کارشنای حوزه خاورمیانه ادامه داد: دیر یا زود  و به‌گمان من زودتر از آنچه انتظار می‌رود،  حمایت‌های سیاسی صرف یا چاپلوسی آشکار بنیامین نتانیاهو نسبت به دونالد ترامپ دیگر برای مقابله با موج رو به رشد افکار عمومیِ منتقد اسرائیل در ایالات متحده کافی نخواهد بود.

لیپمن در خصوص عدم محکومیت حمله به تاسیسات اتمی ایران با وجود عضویت کشورمان  در ان‌پی‌تی گفت:  در ایالات متحده، پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (NPT) و سازوکارهای اجرایی آن، در هر صورت از اعتبار چندانی برخوردار نیستند.

وی افزود: هند و پاکستان، همانند اسرائیل، عضو این پیمان نیستند و بنابراین هر کاری که بخواهند انجام می‌دهند. از سوی دیگر، همگان به‌روشنی می‌بینند که اوکراین اکنون از تصمیم خود برای کنار گذاشتن سلاح‌های هسته‌ای پشیمان است.

 این کارشناس حوزه خاورمیانه تصریح کرد: با در نظر گرفتن این واقعیت  و با توجه به اینکه ایران به‌صورت آشکار مسیر غنی‌سازی اورانیوم فراتر از برجام و کاربرد غیرنظامی را دنبال کرده، باید گفت که پیمان NPT در شرایط فعلی، تأثیر چندانی در معادلات ندارد.

وی در خصوص رویکرد دوگانه آمریکا نسبت به قرار دادن افراد و گروه‌ها در لیست‌های تروریستی و خروج آنها از این لیست مانند جبهه النصره عنوان کرد: ایالات متحده یک سازمان حقوق بشری نیست؛ بلکه یک قدرت اقتصادی عظیم با دستورکار پیچیده‌ای است که ممکن است با تغییر رهبرانش دچار تغییر شود.

لیپمن یادآور شد: افزودن گروهی به فهرست تروریسم یا حذف آن، اغلب بخشی از یک مذاکره بسیار گسترده‌تر است. برای مثال، به ارتش جمهوری‌خواه ایرلند و توافق‌نامه جمعه نیک توجه کنید.(پیمان جمعه نیک یا پیمان بلفاست بین طرف‌های درگیر در ایرلند شمالی، یعنی پروتستان‌های طرفدار بریتانیا و کاتولیک‌های جمهوری‌خواه ایرلند با میانجی‌گری بریتانیا در روز جمعه ۱۰ آوریل ۱۹۹۸ بسته شد. )

این کارشناس حوزه خاورمیانه درباره احتمال تکرار فجایع انسانی مشابه هیروشیما و ناکازاکی در صورت ادامه حملات نظامی به تاسیسات هسته‌ای کشورها از سوی اسرائیل و آمریکا عنوان کرد: هیچ مقایسه‌ای بین این دو وجود ندارد. در ژاپن، ایالات متحده عمداً مناطق شهری بزرگ با جمعیت زیاد غیرنظامی را هدف قرار داد تا اراده امپراتور را بشکند. وضعیت ایران کاملاً متفاوت است و چنین شرایطی حاکم نیست.

وی در خصوص سرنوشت فعال‌سازی یا تعلیق مکانیسم ماشه   گفت: این موضوع هیچ ارتباطی با ایالات متحده ندارد. اروپایی‌ها این کار را انجام می‌دهند زیرا هنوز طرف‌های توافق برجام هستند و معتقدند ایران به آن پایبند نیست و بلعکس ایران هم چنین اعتقادی را در قبال آنها دارد.

لیپمن در پایان در خصوص جایزه نوبل و معرفی ترامپ برای دریافت این جایزه از سوی نتانیاهو گفت: هیچ حد و مرزی برای خودبزرگ‌بینی ترامپ وجود ندارد. ترامپ توسط نتانیاهو نامزد شده است که این موضوع بیشتر شبیه یک طنز در مجله‌های کمدی به نظر می‌رسد. باور نمی‌کنم کمیته  نوبل واقعاً این موضوع را جدی بگیرد.