به گزارش اصلاحات نیوز؛ سینما «پارس» یکی از سینما‌های قدیمی تهران در میدان انقلاب است که تاسیس آن به دهه ۴۰ خورشیدی برمی‌گردد و اسماعیل کوشان یکی از مالکان اولیه آن شناخته می‌شود. این سینما که در گذشته «یونیورسال» نام داشت، از دهه ۶۰ تاکنون در اختیار چند مالک دیگر بوده که دو نفر از آنها از سینماگران شناخته شده یعنی مرتضی و مصطفی شایسته هستند و بخشی از سینما در تملک آنهاست.

سینما پارس همانند بسیاری دیگر از سالن‌های سینمایی با شیوع کرونا درگیر رکود شدند و با وجود آنکه در ابتدا تلاش‌هایی برای متوقف نشدن فعالیت آن صورت می‌گرفت، اما سرانجام سینما «پارس» هم به سرنوشت بسیاری از سینما‌های تک‌منظوره و تک سالنه دچار شد و سال‌های گذشته را در تعطیلی گذراند.

به تازگی مالکان سینما پارس - که شنیده می‌شد درخواست تغییر کاربری آن را به وزارت ارشاد ارائه داده بودند - اعلان رسمی فروش را به سر در سینما زده‌اند.

اگرچه این سینما همانند سینما عصر جدید که مدتی قبل اعلان فروش آن هم نصب شده بود، برای سینمادوستان خاطرات زیادی را به یاد می‌آورد، اما مالکان این نوع سینما‌ها و نیز برخی کارشناسان فرهنگی معتقدند که شرایط، چاره‌ای دیگری جز فروش باقی نمی‌گذارد بخصوص وقتی از سوی دستگاه‌های متولی حمایتی صورت نمی‌گیرد. درباره سینما پارس گفته می‌شود که دلایل متعددی سبب فروش آن شده، از جمله نبود یکسری امکانات لازم برای مردمی که بخواهند برای تماشای فیلم به مرکز شهر بیایند و نیز وجود بیش از ۱۰ سالن سینما در کنار هم (۵ سالن سینما مرکزی، ۲ سالن سینما پارس و ۴ سالن سینما بهمن).

البته به نظر می‌رسد تعطیلی این سینما‌ها بر کاسبان محاور هم بی‌تاثیر نبوده؛ تا جایی که یکی از مغازه‌داران اطراف این سینما دو سال قبل به ایسنا گفته بود: تعطیلیِ این سینماها، دیگر فروشگاه‌ها را مستقیماً تحت‌الشعاع قرار داده است. بالاخره روزی روزگاری است که دانشجو‌ها از این خیابان و میدان گذر می‌کنند و هرجا هم که مردم از آن عبور کنند، زنده خواهد بود، اما از زمانی‌که دانشگاه‌ها تعطیل شد و ویروس کرونا همه‌جا را فرا گرفت، چراغِ سینما هم در اینجا خاموش شد.

سینما پارس در حالی به فروش گذاشته شده که از چند سال قبل سینما «مرکزی» هم که در مجاورت آن قرار دارد تعطیل شده و احتمالا دور نیست زمانی که خبر فروش آن هم منتشر شود. در این میان، پرسش این است که نقش وزارت ارشاد برای حفظ چنین سینما‌هایی چیست؟ آیا متولی اصلی سینما در کشور هیچ راهکاری برای جلوگیری از تعطیلی این سینما‌ها و استفاده از آنها - حتی در مشارکت با مالکانش - ندارد؟ آیا این امکان وجود ندارد که به جای پیگیری وعده دولت قبلی برای ساخت مکانی مخصوص برگزاری جشنواره‌های فیلم در مرکز شهر، این سینما‌ها به شکلی دیگر بازسازی و تجهیز شوند تا اعتراض کمتری از خانه به دوشی جشنواره‌های فیلم شنیده شود؟

در این زمینه دو سال قبلامیرحسین علم‌الهدی - کارشناس سینما - در بخشی از یاداشت خود برای ایسنا نوشته بود: «سیر خزنده تعطیلی سینما‌های لاله‌زار که از اواخر سال ۱۳۷۰ آغاز شد، در دهه ۹۰ به خیابان انقلاب و میدان ولیعصر و سینماهایش رسید و الان تبعات این سیر خزنده در حال خودنمایی است و اپیدمی کرونا نیز توانست سرعت این سیر خزنده را بیشتر کند تا سینمای ایران متوجه این نکته باشد که سینماداری یک فعالیت منفک از تولید است و امکان وصل حیات و ممات سینماداری به سیاست‌های تولید و مصرف فیلم داخلی یک سیاست سرتاسر اشتباه و مرگ‌آور (تعطیلی سینماها) است. امیدوارم بر من خرده نگیرند دوستان سینمایی که تولید مهم‌تر است از سینماداری، در صورتی که سینماداری مثل هر فعالیت استاندارد توزیع و فروش محصول، مختصات منطقی عرضه و تقاضای بازار را در خود دارد و نه مختصات خاص مشتری‌مداری به سبک تولید و مصرف محصولات داخلی! براین اساس فرونشست‌های سینمایی (تعطیلی) بیشتری را در آینده با این سبک و سیاق علم اقتصاد داخلی سینما در پیش خواهیم داشت...»