فاصله طبقاتی محصول فاصله گرفتن‌ها از سیره امیرالمؤمنین است

در سرمقاله امروز روزنامه جمهوری اسلامی آمده است:

در آستانه سالروز میلاد با سعادت مولی‌الموحدین حضرت امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام، مروری بر سیره آن حضرت در توجه به محرومین و توصیه‌هائی که به کارگزاران حکومت برای تأمین معیشت مردم می‌فرمود، می‌تواند برای مسئولین نظام جمهوری اسلامی که خود را پیروان سیره علوی می‌دانند آموزنده باشد.

۱- ساده‌زیستی امیرالمؤمنین، راه را برای توزیع عادلانه اموال بیت‌المال میان عموم هموار می‌کرد بطوری که هرچه در اختیار خزانه‌داری بود بدون تبعیض به مردم داده می‌شد و هیچکس احساس خسران نمی‌کرد. این روش عادلانه، بیشترین تأثیر را در حفاظت از کرامت مردم برجای می‌گذاشت و همگان احساس می‌کردند با عالی‌ترین مقامات حکومتی یکسان زندگی می‌کنند. این فرهنگ با نظام پرداخت حقوق در جامعه امروز ما که قرار بود براساس عدالت علوی عمل کند کاملاً در تضاد است. فاصله حقوق کارگران و کارمندان با مسئولان ارشد و نمایندگان مجلس بهیچوجه با عدالت سازگاری ندارد. از این ظالمانه‌تر، درآمد‌های نجومی کسانی است که به دلیل فقدان نظارت بر عملکرد‌ها از طریق رانت‌خواری، ویژه‌خواری و دریافت پاداش‌های بی‌حساب و کتاب به ثروت‌های هنگفت می‌رسند در حالی که خدمت ارزنده‌ای به کشور نمی‌کنند.

۲- رسیدگی مولای متقیان به محرومین در نهایت پنهان‌کاری صورت می‌گرفت تا کرامت بندگان خدا حفظ شود. اینکه مشهور است یتیمان و ازکارافتادگان و زنان بی‌سرپرست در تاریکی شب آذوقه دریافت می‌کردند، اما نمی‌دانستند چه کسی این خدمت را انجام می‌دهد و بعد از ضربت خوردن حضرت علی متوجه عامل این نوازش‌های پدرانه شدند، به این معنا بود که حضرت برای کرامت آنان ارزش قائل بودند درست برخلاف ما که قشر ضعیف جامعه را صدقه‌خور می‌دانیم و حتی وقتی می‌خواهیم یک بسته کم‌ارزش را در شب یلدا یا ماه رمضان به آنها بدهیم، دوربین فیلمبرداری و عکاسی را هم به همراهمان می‌بریم و جار و جنجال به پا می‌کنیم که ایهاالناس ما به این انسان محروم از جیب خودش چند کیلو خواربار و خرما و چند عدد تخم مرغ داده‌ایم! بعد هم از تلویزیون جار می‌زنیم که به این تعداد خانواده فلانقدر کمک معیشتی کردیم بدون آنکه از خودمان بپرسیم در کشور ثروتمندی مثل ایران اصولاً چرا باید میلیون‌ها خانواده فقیر باشند!

۳- امیرالمؤمنین می‌فرمود اگر در دورترین نقطه قلمرو حکومت اسلامی یک بنده خدا با شکم گرسنه بخوابد، من به عنوان رئیس حکومت چه جوابی برای خدا می‌توانم داشته باشم؟ ولی ما نه چنین سؤالی را مطرح می‌کنیم و نه جوابی برای آن آماده کرده‌ایم. گویا قرار است تا قیامت فقیر داشته باشیم و تا قیامت هم سایه کمیته امداد و بنیاد مستضعفان و ستاد فرمان امام بر سر فقرا مستدام باشد و هر روز هم فربه‌تر و گسترده‌تر و کارمندان بیشتر و ساختمان‌های سر به فلک کشیده‌تر! گوئی قرار نبود این نهاد‌ها عمر مشخصی داشته باشند و در یک زمان معین اعلام پایان مأموریت کنند و این خبر خوش را به مردم بدهند که دیگر فقیر و محروم در کشور نداریم.

۴- شایسته گزینی، سیره عملی حضرت علی در حکمرانی بود و با قاطعیت تمام دست خائنان و مفسدان را از بیت‌المال قطع می‌کرد، افراد نالایق را کنار می‌گذاشت و نیرو‌های جوان و لایق را به همکاری دعوت می‌کرد. ما قوم و خویش سالاری را جایگزین شایسته‌سالاری کرده‌ایم، بالا کشیدن دوستان نالایق را به عادت تبدیل کرده‌ایم و سالخوردگان نیازمند پرستاری را شایسته تکیه زدن بر مهم‌ترین مسند‌های تصمیم‌گیری می‌دانیم. از این تأسفبارتر اینکه حکمرانی را ارث پدری چند خانواده تلقی می‌کنیم و ماندن در اصلی‌ترین مسند‌های مدیریتی را حق مادام‌العمر آنها می‌دانیم.

۵- محصول این فاصله گرفتن‌ها از سیره امیرالمؤمنین علیه‌السلام، همین فاصله طبقاتی وحشتناکی است که امروز جامعه ما از آن رنج می‌برد. شوربختانه ما راهی را در پیش گرفته‌ایم که امیرالمؤمنین علیه‌السلام نه‌تنها آن را قبول نداشت بلکه همواره کارگزاران حکومتی را از پیمودن آن نهی می‌کرد. ما به مناسک چسبیده‌ایم و فرهنگ علوی را کنار گذاشته‌ایم و در عین حال خود را پیرو علی می‌دانیم!

۱۳ رجب را وقتی می‌توانیم واقعاً گرامی بداریم که ایران ثروتمند را به عرصه رفاه عموم مردم این کشور تبدیل کنیم. آن روز است که امیرالمؤمنین علیه‌السلام از ما راضی خواهد بود و نام ما را در فهرست اصحاب فرهنگ علوی ثبت خواهد کرد.