ادعاهای نماینده مجلس درباره واردات گاز از ترکمنستان

به گزارش اصلاحات نیوز به نقل از انرژی پرس، هر ذهن عاقل و دغدغه‌مندی برای پاسخ گویی به این پرسش سراغ نظرات کارشناسی و تحلیل داده ها می رود و اجازه نخواهد داد که میل و گرایش فکری و سیاسی‌اش بر نظر نهایی که درباره یکی از حیاتی‌ترین موضوعات این روزهای کشور است بچربد.

تماشای روندی خلاف این رویکرد، آن هم از سوی کسی که با رای مردم به مجلس راه پیدا کرده است و باید مطالبات آن‌ها را پیگیری کند و نه تمایلات شخصی‌اش، اتفاقی قابل توجه است.

امیرحسین ثابتی، یکی از نمایندگان جبهه پایداری در مجلس شورای اسلامی، با حضور در یکی از مساجد تهران نکات عجیبی را درباره وضعیت ناترازی گازی کشور بیان کرده و مطالبی را که اغلب غیرواقع و خلاف بوده را به فضای رسانه‌ای – مجازی کشانده است.

ثابتی که می‌داند دولت چهاردهم میراث‌دار ناترازی‌های بزرگ و عمیق در حوزه انرژی است، تبعات این ناترازی در دولت جدید را به بی‌تدبیری دولت ربط داده و برای آن، یک شاهد خیالی تراشیده است. او گفته سال گذشته که کمبود گاز داشتیم، خود آقای رئیسی شخصاً به ترکمنستان رفت و گاز گرفت در حالی که ما بدهی گازی داشتیم.

او معتقد است آن سفر به عشق‌آباد و تأمین گاز از این کشور، توانست مشکلات را برطرف کند؛ شاید «راه‌انداختن» این مطالب مبهم مقدمه‌ای باشد بر «جا انداختن» اما برای تنویر افکار عمومی و بررسی اظهارات اشتباه ثابتی، توجه به نکات زیر ضروری است:

۱ – سال گذشته به اذعان جواد اوجی وزیر سابق نفت و مدیران وزارت نفت، کسری گاز بین ۲۵۰ تا ۳۰۰ میلیون مترمکعب در روز بوده است؛ یکی از راه‌هایی که می‌توانست این کسری را کاهش دهد، واردات گاز ترکمنستان بود. از قضا دولت گذشته تلاش بسیاری کرد تا قرارداد جدیدی را با عشق‌آباد تنظیم و اجرایی کند؛ اما در تحقق این مهم باز ماند. از سوی دیگر، این عدم توفیق دولت سیزدهم چندان به چشم نیامد؛ چراکه زمستان سال گذشته، در مقابل پاییز و نه زمستان سال جاری، شبیه به یک بهار بود و بر همین اساس، میانگین مصرف گاز خانگی چندان بالا نبود. بااین‌وجود، کسری گاز به چشم می زد تا دولت مجبور به قطع گاز صنایع، نیروگاه ها و پتروشیمی ها شود. قطعی گازی که ضرر ۶ میلیارد دلاری به بار آورد.

۲ – موضوع بعدی به بدهی ایران به ترکمنستان ارتباط دارد؛ ماجرای بدهی به روزهایی بر می گردد که ایران به دلیل تحریم و ممنوعیت نقل و انتقال پول نمی توانست پول خرید گاز از ترکمنستان را پرداخت کند. به همین دلیل ترکمن ها از ایران شکایت کردند و با حکم محکمه بین المللی، موفق به محکومیت تهران شدند. در دولت مرحوم رئیسی، ایران به دنبال راهکاری برای پرداخت بدهی خود بود که پیش از این تمهید، قرار شده بود طلب ترکمنستان از محل پول های بلوکه شده ایران در بانک TBI عراق پرداخت شود. در یک مکانیزم بین المللی و حقوق تجاری.

اصولاً رئیس‌جمهور وقت و دولت ایران، ارتباطی به پرداخت بدهی به ترکمنستان نداشتند؛ زیرا در یک مکانیزم بین‌المللی، پول ترکمن‌ها از محل منابع غیرقابل‌دسترس ایران در عراق پرداخت می‌شد، چه ایران می‌خواست و چه نمی‌خواست؛ بنابراین، موضوع بدهی، هیچ ارتباطی به موفقیت مذاکره با ترکمنستان نداشته و ندارد.

۳ – همه آن چیزی که ثابتی به آن اشاره کرده، به قرارداد سوآپ گاز ترکمنستان به آذربایجان مربوط است که این قرارداد، در ابتدای دولت سیزدهم منعقد شد. ترکمنستان که سال‌ها به دنبال صادرات گاز به آذربایجان بود، هیچ راهی جز ایران برای تحقق برنامه اش نداشت. فلذا قراردادی سه جانبه میان ایران، ترکمنستان و آذربایجان امضا شد تا گاز ترکمن ها، از طریق ایران به آذربایجان برود و تهران برای این واسطه‌گری، به‌جای پول، گاز دریافت کند که سهم ایران تنها ۲ میلیون مترمکعب بود. این رقم در برابر کسری ۳۰۰ میلیون مترمکعبی گاز شوخی بیس نیست و فقط برای مصرف ۷ دقیقه روزانه گاز کشور جوابگو است! نکته جالب‌تر اما اینجاست که همین گاز هم سال گذشته و در تاریخ ۱۲ دی‌ماه از دسترس خارج شد زیرا ترکمنستان تصمیم گرفت جریان گاز را قطع کند. حالا آقای ثابتی از چه چیزی می‌گوید و معتقدند با گاز ترکمنستان، بحران گازی ختم به خیر شد، الله‌اعلم.

۴ – قراردادی که ثابتی به آن اشاره می‌کند، مربوط به تابستان سال گذشته است که اوجی گفته بود جدای از قرارداد سوآپ، قرار است روزانه ۱۰ میلیون مترمکعب گاز هم از ترکمنستان وارد شود؛ حتی عکس گرفتند و امضا نیز کردند؛ اما ترکمن‌ها با بهانه‌تراشی‌های بسیار در این مسیر حتی پاسخ تماس‌های تلفنی ایران را هم نمی‌دادند تا زمستان گرم سال گذشته، بدون یک مترمکعب گاز ترکمن‌ها پایان بیاید.

قطعاً دولت سیزدهم همه تلاش خود را به کار گرفت تا مجدداً پنجره بسته شده تجارت گازی میان ایران و ترکمنستان را باز کند، حتماً دولت سابق به دنبال تأمین منافع کشور و مردم بوده اما واقعیت، به‌روشنی می‌گوید همه این تلاش‌ها به شکست انجامیده و مطالب نادرستی که آقای ثابتی و امثال او، در باب مدیریت ناترازی گاز اگر نگوییم دروغ، بلکه نادرست و خلاف واقع است.

مخلص کلام آنکه سال گذشته و در زمستان، هیچ گازی از ترکمنستان به ایران نیامد و اگر مردم، به‌مانند زمستان ۱۴۰۱ ناترازی را تجربه نکردند، به دلیل زمستان گرمی بود که در کشور حاکم شده بود.
خاموشی‌های اخیر را گردن وزارت نفت انداخته و گفته که “ترک فعل وزارت نفت” از شهریور ماه به بعد و ذخیره نکردن گازوئیل، علت اصلی قطعی برق و تعطیلی کشور است. اظهاراتی که با یک بررسی ساده ثابت می‌شود خلاف واقع و کذب است.

براساس آمار در ماه‌های پایانی دولت سیزدهم، به طرز مشکوکی بیش از ۱.۳ میلیارد لیتر گازوییل تولیدی پالایشگاه آبادان در رینگ صادراتی بورس انرژی عرضه شد که از این میزان ۴۷۱ میلیون لیتر نفت‌گاز معامله شد و همین اقدام منجر به کاهش سطح ذخایر سوخت کشور شده است.

این در حالی است که واردات این محصول با قیمت‌های بالاتر انجام شده و بار مالی سنگینی بر دوش کشور گذاشته که به همین جهت ورود نهادهای نظارتی به این موضوع ضروری است. آنچه عیان است این است که دولت پزشکیان مخازنی خالی از ذخایر سوخت را از دولت قبل تحویل گرفته است. بررسی‌ها نشان می‌دهد، سطح ذخایر نفت‌گاز و نفت‌کوره نیروگاهی و شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی در تاریخ ۳۱ مرداد ۱۴۰۳ که دولت جدید روی کار آمده نسبت به ۳۱ مرداد ۱۴۰۲، در مجموع به میزان ۲.۶ میلیارد لیتر پایین‌تر بوده است.
مدعی‌العوم به پرونده این کاهش معنا‌دار و مشکوک نیز باید ورود کند. همچنین دولت پزشکیان با تعمیرات به تعویق افتاده پالایشگاه‌های نفت و گاز از دولت قبل مواجه شد.

بر این اساس در پنج ماه نخست سال ۱۴۰۳ (دولت سیزدهم) برخلاف رویه جاری در سال‌های قبل بخش عمده‌ای از تعمیرات پالایشگاه‌های گازی و نفتی کشور انجام نشده و به شهریور، مهر و آبان ۱۴۰۳ موکول شده؛ این بدان معناست که تولید گاز و تحویل آن به نیروگاه‌ها در سه ماه نخست شروع به‌کار دولت چهاردهم نسبت به رویه معمول با چالش مواجه شد. همچنین در برق نیز پزشکیان، دولت را با ناترازی ۱۸ هزار مگاواتی برق تحویل گرفته که حدود ۳ هزار مگاوات آن در دولت رئیسی افزایش یافته است