خطر بروز گرسنگی و قحطی در آینده افغانستان/ هشدار سازمان خواربار و کشاورزی سازمان ملل

به گزارش اصلاحات نیوز؛ فائو با اشاره به این‌که «در مسیر خروج کشور از تله گرسنگی و قحطی، کشاورزان و دامداران نقش حیاتی دارند» نوشت: «کشاورزان افغان، اما، ناامیدانه در انتظار غله، غذا و پول هستند و نیازمندی‌های آن‌ها از توان حمایتی فائو بسیار بیشتر است».

گزارش سازمان خواربار و کشاورزی سازمان ملل با اشاره به درگیری مردم افغانستان با خشکسالی گسترده، فروپاشی و دشواری معیشت روستایی و تحولات گسترده اقتصادی آغاز می‌شود که باعث نیازمندی شمار قابل توجهی از مردم این کشور به کمک‌های حمایتی سازمان‌ها و نهادهای جهانی شده است. به ادعای فائو «اگر چه این سازمان قصد ارائه کمک‌های حیاتی به کشاورزان و دامداران افغان را دارد، اما حمایت‌های بسیار بیشتر و عاجل‌تری مورد نیاز است که می‌تواند در جلوگیری از خطر گرسنگی و قحطی و بروز فاجعه انسانی نقش مهمی داشته باشد».

فائو با ذکر آمار تکان‌دهنده «مواجهه حداقل ۱۸.۸ میلیون نفر از مردم افغانستان با ناامنی غذایی حاد که این تعداد تا پایان سال ۲۰۲۱ به ۲۲.۸ میلیون نفر افزایش خواهد یافت» ادعا کرده که این سازمان با اهدای بذر، کود، پول نقد و دیگر انواع حمایت معیشتی از تداوم زندگی و تولید کشاورزی در بخش‌های زیادی از افغانستان حمایت می‌کند. با این حال در ادامه هشدار می‌دهد که این کمک‌ها و حمایت‌ها کافی نیستند.

نماینده سازمان خواربار و کشاورزی سازمان ملل در کابل هم‌چنین می‌گوید که «با این‌که وضعیت بشری در افغانستان هیچ وقت خوب یا حتی نرمال نبوده، اما در حال حاضر وضعیت از همیشه بدتر است: یعنی در حالی که قیمت‌ها افزایش یافته، اما نیازها و به اصطلاح تقاضا همچنان از عرضه بیشتر است و این خبر از استمرار تورم و کمبود در ماه‌های آینده نیز می‌دهد».

کیو دونگیو، مدیر کل فائو درباره لزوم حمایت از مردم افغانستان می‌گوید که «ما نیز باید به افغانستان در زمینه جلوگیری از تله گرسنگی کمک کنیم و بدانیم که در حال حاضر میلیون‌ها افغان در لبه فاجعه زندگی می‌کنند که اگر حیوانات‌شان بمیرند یا قادر به کشت مزارع‌شان نشوند، سقوطشان حتمی و قطعی خواهد بود».

مدیر کل فائو هم‌چنین با تاکید بر «لزوم سرمایه‌گذاری فوری در کشاورزی و دامداری افغانستان» این اتفاق را مقدمه بازگرداندن اقتصاد این کشور به ریل عنوان می‌کند «که به حامیان و سرمایه‌گذاران کمک می‌کند افغانستان را به مسیر امنیت غذایی بازگردانده و از این طریق در هزینه‌های خود صرفه‌جویی کنند».

اشاره این مدیر غذایی بین‌المللی به هزینه ۱۵۷ دلاری حمایت از استمرار کشت و کار یک خانواده افغان است که در صورت رخ دادن، از اختصاص حداقل ۱۰۸۰ دلار برای تامین سرانه غذایی سالانه همان خانواده جلوگیری می‌کند. در واقع این جملات اشاره‌ای است به بسته کمکی ۱۵۷ دلاری برای کشت گندم که یک خانواده مزرعه‌دار را قادر به رفع نیازهای غلات خود برای یک سال می‌کند که در قیاس با ۱۰۸۰ دلار مورد نیاز برای پوشش حداقل نیازهای غذایی یک خانواده رقم ناچیزی به نظر می‌رسد.

ریچارد ترنچارد، نماینده سازمان خاروبار و کشاورزی سازمان ملل در کابل نیز درباره لزوم حمایت از مردم افغانستان می‌گوید: «کشاورزان افغان نیاز به کشت و کار برای سیر کردن خانواده و البته برای افغانستان دارند. به این منظور این کشاورزان باید در جیبشان پول نقد داشته باشند. کشاورزان و کشاورزی نمی‌تواند منتظر بعد بماند و البته مردم افغانستان نیز در موقعیتی نیستند که منتظر بمانند».

صحبت‌های ریچارد ترنچارد هشدارآمیز است: «وضعیت به شدت فاجعه‌بار است. کشاورزان تقریبا تمام محصول امسال خود را از دست داده‌اند و برای جبران، بسیاری حتی دام‌های خود را نیز فروخته‌اند، تا جایی که به جز بدهی‌های هنگفت هیچ پولی ندارند. هیچ»…

نماینده سازمان خاروبار و کشاورزی سازمان ملل در ادامه با اشاره به این که «هیچ کشاورزی دلش نمی‌خواهد زمین خود را ترک کند» می‌گوید: «اما کسی که نه غذا دارد، نه غله‌ای از محصول قبلی، نه دانه‌ای برای کشت و نه دامی که زنده مانده باشد، دیگر چاره ای برایش نمی‌ماند».

در سطور بعدی گزارش گفته شده که ۱۸.۸ میلیون افغان در حال حاضر توان تغذیه روزانه خود را ندارند و این تعداد تا پایان سال به ۲۳ میلیون نفر افزایش خواهد یافت. به خصوص که بحران خشکسالی به بحران و فاجعه اقتصادی منجر شده و تقریبا از هر ۱۰ مرکز شهری ۹ شهر را با چالش‌های بزرگی مواجه کرده است. چالش‌هایی که می‌توان آن‌ها را حاصل انباشت بدهی‌ها و کاهش پس‌اندازهای احتمالی عنوان کرد. شرایطی که با توجه به ادامه خشکسالی گسترده در افغانستان و استمرار الگوی جوی «لانینیا» که خبر از خشکسالی بیشتر در ماه‌های آینده می‌دهد،  ظاهرا به این سادگی مردم افغانستان را به حال خود رها نخواهد کرد.

در ادامه گزارش می‌خوانیم:

فائو هم‌چنین هشدار می‌دهد خطر قحطی واقعی در سال ۲۰۲۲ جدی است،  مگر این‌که نوعی حمایت جدی و گسترده از مردم و معیشت آنها به عمل آید.

ریچارد ترنچارد با تاکید بر لزوم تهیه بذر، کود، کمک غذایی و البته پول نقد؛ خبر از اوضاع نامساعد خانواده‌ها می‌دهد. او پس از بازدید از ولسوالی زنده‌جان در ولایت هرات که دچار خشکسالی شده- می‌گوید که «خانواده‌های این ولسوالی که نه می‌توانند از نزدیکان و نه نهادهای دولتی وام و قرض بگیرند، برای به دست آوردن پول هر کاری می‌کنند و حتی هر چیزی را که بتوانند، می‌فروشند».

چنین شرایطی نشان از وخامت شدید اوضاع می‌تواند داشته باشد. به خصوص که کشاورزی به عنوان ستون فقرات معیشت مردم، به طور مستقیم روی زندگی حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد از افغان‌های روستایی‌نشین تاثیر دارد. یا آن‌گونه که ریچارد ترنچارد می‌گوید «خشکسالی باعث شده اکثریت جامعه افغانستان چیزی برای خوردن نداشته باشند و نهادهای بین‌المللی باید کمک‌های بشردوستانه را افزایش دهند»

/شفقنا