سیاسی
انگیزه‌های ایران برای خروج از NPT چیست؟
روزنامه هم میهن منافع و مضرات خروج احتمالی ایران از انپیتی را بررسی کرده است.
روزنامه هم میهن نوشت: تحولات متعدد در مناقشه ادامه‌دار ایران و اسرائیل می‌تواند ایران را به تهدید یا خروج از پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای سوق دهد. حمله مستقیم به تأسیسات هسته‌ای ایران شاید محتمل‌ترین کاتالیزور باشد. چند تن از شخصیت‌های سرشناس ایرانی نیز چنین گفته‌اند و اعلام کرده‌اند که اگر اسرائیل سایت‌های هسته‌ای تهران را هدف قرار دهد، ایران این معاهده را رها کرده و خود را یک کشور هسته‌ای اعلام خواهد کرد.
حمله اسرائیل به تاسیسات هسته‌ای تهدید موجود برای ایران را افزایش می‌دهد. ایران احتمالاً چنین حمله‌ای را نقض اساسی حاکمیت خود و خطری فوری برای امنیت ملی می‌داند. تهدید به خروج از انپیتی – و نه لزوماً ساخت بمب – می‌تواند اهداف متعددی را دنبال کند. در درجه اول، تهدید صرف خروج از انپیتی می‌تواند ایالات متحده و سایر بازیگران بین‌المللی را مجبور به مداخله و مهار تجاوزات بیشتر اسرائیل کند. تهران همچنین ممکن است محاسبه کند که شبح یک برنامه هسته‌ای مهارنشده و نظارت‌نشده می‌تواند به عنوان یک عامل بازدارنده در برابر حملات آینده عمل کند.
تهران همچنین ممکن است خروج از انپیتی را به عنوان یک ابزار تشدید تنش در نظر بگیرد، اما بعید است که واکنشی به اندازه تصمیم برای ساخت بمب ایجاد کند. ایران می‌تواند این اقدام را به عنوان یک اقدام تدافعی و پاسخی مشروع به نقض حقوق خود براساس ماده ۴، که دسترسی به استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای را تضمین می‌کند، در نظر بگیرد. تهران ممکن است استدلال کند که سایر کشورهای عضو معاهده انپیتی، در حمایت از حق حاکمیتی ایران برای توسعه فناوری هسته‌ای صلح‌آمیز، به‌ویژه در مواجهه با تجاوز اسرائیل که زرادخانه هسته‌ای اعلام‌نشده دارد، شکست خورده‌اند.
اما تصمیم ایران برای خروج از معاهده منع گسترش تسلیحات هسته‌ای ممکن است لزوماً مشروط به حمله مستقیم علیه زیرساخت‌های هسته‌ای این کشور نباشد. خروج می‌تواند به عنوان یک اقدام تلافی‌جویانه در یک درگیری آینده یا به عنوان اهرمی برای جلوگیری از وقوع چنین درگیری استفاده شود.
به‌عنوان مثال، سیاستگذاران ایرانی ممکن است به شکل پیشگیرانه، تهدید به خروج از این معاهده را به عنوان راهی برای جلوگیری از تجاوز بیشتر اسرائیل انتخاب کنند و نشان دهند که هرگونه تداوم خصومت‌های اسرائیل – خواه سایت‌های هسته‌ای مستقیماً هدف قرار گرفته باشند یا خیر – منجر به خروج رسمی از انپیتی خواهد شد.
تنش‌های مداوم با اسرائیل نیز می‌تواند به‌طور غیرمستقیم به خروج ایران منجر شود. اگر ادامه تحولات تهران را به پیشرفت‌های فنی یا سیاسی بیشتر به سمت توانایی تسلیحات هسته‌ای سوق دهد، سه کشور اروپایی فرانسه، آلمان و بریتانیا می‌توانند تصمیم بگیرند که روند فعال‌سازی اسنپ‌بک را قبل از انقضای این مکانیسم در اکتبر ۲۰۲۵ آغاز کنند.
اگر این روند انجام شود تمام تحریم‌های قبلی سازمان ملل علیه ایران بار دیگر تحمیل خواهد شد و ایران از نظر اقتصادی و دیپلماتیک بیشتر منزوی می‌شود. ایران ممکن است تهدید کند که از این معاهده خارج می‌شود تا به اروپا فشار بیاورد تا روند اجرای اسنپ‌بک را آغاز نکند. در صورت عدم موفقیت، ایران ممکن است به ماده ۱۰ با هدف استفاده از مهلت اخطار سه‌ماهه به عنوان یک تاکتیک مذاکره برای درخواست امتیازات و تضمین‌هایی مانند تخفیف تحریم‌ها یا تضمین‌های امنیتی، در ازای لغو اعلامیه خروج خود از انپیتی، استناد کند.
در این زمینه، چشم‌انداز خروج از پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای می‌تواند به عنوان یک ابزار چانه‌زنی عمل کند، که برای شکستن ائتلاف تحریم‌های بین‌المللی و وادار کردن یک مصالحه دیپلماتیک طراحی شده است که فشار بر ایران را کاهش داده و در عین حال به ایران اجازه می‌دهد پیشرفت‌های هسته‌ای خود را حفظ کند.
در بلندمدت، چرخه اقدامات تلافی‌جویانه بین ایران و اسرائیل می‌تواند ایران را به ارزیابی مجدد ماندن در معاهده انپیتی سوق دهد. اگر اقدامات اسرائیل به فرسایش شبکه نیابتی منطقه‌ای ایران ادامه دهد و برنامه هسته‌ای ایران همچنان از طریق عملیات سایبری، خرابکاری‌های مخفی، مورد حمله قرار گیرد، تهران ممکن است به طور فزاینده‌ای مزیت پایبندی خود به معاهده منع گسترش تسلیحات هسته‌ای و تعهد به عدم اشاعه را بی‌ارزش ببیند. تصمیم به خروج از انپیتی، ناشی از یک رویداد منحصربه‌فرد نیست، بلکه بیشتر به دلیل انباشته شدن تحریکات و تهدیدهایی است که تهران تصور می‌کند به طور سیستماتیک امنیتش را تضعیف می‌کند.
