افراطیون نمی‌خواهند مردم در انتخابات حضور گسترده داشته باشند چون به نفعشان نیست

«فردا تعیین سرنوشت می‌کنیم یا به افراطیون می‌سپاریم» عنوان یادداشت روزنامه اعتماد به قلم جعفر گلابی است که در آن آمده: فردا انتخابات برگزار می‌شود و تاریخ ایران ورقی دیگر می‌خورد تا روشن شود که هر کس با هر عقیده و فکر و مذهبی چگونه و در کجا ایستاده است؟ عامه مردم تاکنون نشان داده‌اند که می‌خواهند با آرامش و بدون تکان‌های زلزله‌وار و بحرانزا در تعیین سرنوست خود دخالت کنند و تغییرات مطلوب را رقم بزنند. همین جمله ساده و کوتاه دارای معانی بلند و تاریخی است. همین مردم بارها زیر بمباران عظیم تبلیغاتی قرار گرفتند تا از راه خراب کردن و اعتراض‌های خشونت‌آسا به خیابان‌ها بیایند تا مثلا یک‌شبه همه مشکلات حل شود و دمکراسی و رفاه و عدالت حاصل آید. احتمالا به دلیل انواع تجربه‌ای تاریخی ملت ایران به همراه نخبگان دلسوز خود آگاهانه این راه را نپسندیدند و نتیجه‌بخش بودنش را قبول نداشتند. مردمی که از راه مسالمت‌آمیز و مدنی و حتی قانونی نتوانند حقوق خود را استیفا کنند قطعا از طریق قهر و خشونت راه به جایی نخواهند برد جز اینکه اوضاع را بدتر و چه بسا کیان کشور را با خطر جدی روبه‌رو کنند. به هزار زبان و با انواع ادبیات و از سوی اغلب دلسوزان دانا و متعهد به تمامیت ارضی و امنیت مردم گفته شده است که قطعا ما هیچ راهی جز ساختن و اصلاح امور و رفع تدریجی بدی‌های و عیب‌ها و نابسامانی‌ها و ناکارآمدی‌ها نداریم.

اگر این معنا مقبول افتد که اصلا زمان انقلاب‌ها گذشته است و اتفاقا ملت‌های انقلاب کرده بیشتر به این نکته واقف شده‌اند، روشن می‌شود که باید با تمام توان به تجربه‌های دیگر رو بیاوریم و مثل همه ممالک توسعه یافته افتان و خیزان و با حوصله و آگاهی عمیق در اوج تحرک و نشاط قدم به قدم در ساختن کشور خویش همت کنیم. انتخابات یکی از تجربه‌های بی‌بدیل بشری است که پس از هزاران سال جنگ و انقلاب و شورش در اغلب نقاط جهان به عنوان راهی بدون هزینه برای رسیدن به تغییرات، مورد پذیرش قرار گرفته است. انتخابات چنان نتیجه بخش و فرصت‌ساز و گاهی معجزه‌گونه ظاهر می‌شود که می‌توان با جرأت گفت که حتی انتخابات ناقص ‌و حداقلی مغتنم و راهگشاست.

یک ملت هوشمند از همه فرصت‌های مسالمت‌آمیز و موقعیت‌های حداقلی و حداکثری استفاده می‌کند و هرگز این راه روشن را با القائات بیگانگان و کینه‌توزان و مواجب بگیران فرو نمی‌گذارد. مخالفان شرکت در انتخابات جدا برای عدم شرکت در انتخابات علت دارند و نه دلیل. در همه استدلال‌های ناقص آنان غور کنید جز ناراحتی و نارضایتی و برخی جز کینه‌مندی چیزی برای ارائه ندارند. آنان از ستم‌ها و نابرابری‌ها و تبعیض‌ها و خطاها سخن می‌گویند چنانچه گویی موافقان شرکت در انتخابات از جفاها بی‌نصیب بوده و بر انواع سختی‌ها و مشکلات داخلی اشراف ندارند! اتفاقا بسیاری از آگاهان مشارکت جو اخبار بیشتری از ناملایمات دارند و جزییات خطرهای پیش رو را کاملا می‌دانند. منتها راهی جز اصلاح خردمندانه نمی‌بینند و وجود ندارد. معدود کسانی که طی چند سال گذشته به زندان رفته‌اند یا آسیب دیده‌اند دردمندانه از جفاهایی که بر آنها رفته است سخن گفته حتی نسبت به شرکت کنندگان در انتخابات اظهار تنفر کرده‌اند! ولی بلافاصله زندان رفته‌ها و آسیب دیدگان بیشتری به میدان آمده و صریح و رسا عمل بر اساس کینه را سم مهلک برای کشور دانسته خواستار شرکت خردمندانه مردم در انتخابات شده‌اند.

اینان دلیل دارند و آنان برای عدم شرکت دچار علتند! جالب است که در جناح مقابل هم رفتار عجیبی بروز کرده است، از طرفی نمی‌توانند مردم را به عدم شرکت در انتخابات فرا بخوانند و از طرفی هرچه مردم بیشتر در انتخابات شرکت کنند بساط رای‌آوری، تندروی، تنگ‌نظری، تقابل با جهان و مصالحه داخلی تنگ‌تر می‌شود. روشن است که افراطیون گیر کرده‌اند و علنا جلوی چشم مردم با دست پس می‌زنند و با پا پیش می‌کشند! آنها نمی‌خواهند مردم مشارکت گسترده در انتخابات داشته باشند چون می‌دانند که یقینا می‌بازند و بالاتر و مهم‌تر اینکه آنان اساسا نمی‌خواهند مردم با رای‌شان در امور کشور تعیین کننده باشند. حالا این ما هستیم و انتخابات فراد آیا عالمانه و با تمام وجود یک ساعت وقت خود را برای بهبود وضع کشور می‌گذاریم یا خدای ناکرده به حرف کسانی گوش می‌دهیم که در اوج کرونا برای رییس‌جمهور امریکا نامه نوشتند و متذکر شدند که مبادا به خاطر کرونا تحریم‌ها را شل کنید! چنین وقاحتی به قدری رذالت‌آمیز بود که فرد نامتعارفی چون ترامپ هم آن را در ظاهر نپذیرفت و دولت امریکا بارها اعلام کرد که در این زمینه انسانی رفتار خواهد کرد که البته نکردند و در داخل هم برخی مانع تراشی کردند!